Το Μωρό που πρωτοαντίκρυσε τον κόσμο στην αρχή της δεκαετίας του '60 είχε τελειώσει πια το “Δημοτικό” και με την είσοδο της δεκαετίας του ’70, έμπαινε στην Εφηβεία και στο “Γυμνάσιο”. Είχε τώρα περισσότερη rock συνείδηση. Είχε πάψει να “φλερτάρει” με τις γειτόνισσες Ιταλίδες και άπλωνε τη ματιά του πιο μακριά. Στη Βρετανία και στις Η.Π.Α. Εκεί που τα γεγονότα έβραζαν. Εκεί που σημειώνονταν ραγδαίες μουσικές–και όχι μόνο- εξελίξεις.
Το φεστιβάλ στο Monterey και το τριήμερο φεστιβάλ του Woodstockσηματοδότησαν καινούργιες σκέψεις και θεωρίες. Οι ταινίες “Ζαμπρίσκι Πόϊντ”, “Ξένοιαστος Καβαλάρης” & “Φράουλες και Αίμα”, συνέδεσαν το rock με την εξέγερση της νεολαίας. Γιατί, αν η νεολαία στην Αμερική είχε ξεσηκωθεί ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, εδώ η νεολαία αντιδρούσε με όποιο τρόπο στο χουντικό καθεστώς. Το παντελόνι “καμπάνα”, οι φαβορίτες και τα μακριά μαλλιά που άρχισαν να φτάνουν μέχρι τον ώμο, το τζην και τα πολύχρωμα πουκάμισα, αποτελούσαν στίγμα αμφισβήτησης. Οι αποβολές από το σχολείο καραδοκούσαν και ο Έφηβος, ήταν καθημερινός επισκέπτης των αστυνομικών τμημάτων για το ξήλωμα της καμπάνας και το ψαλίδισμα των μαλλιών.
Στο μεταξύ, το ενδιαφέρον για τα μουσικά σύνολα του ’60, είχε κοπάσει. Ήταν μία περίοδος συντονισμού –θα έλεγα- στις νέες μουσικές επιταγές και η rock σκηνή, παρά τις αντίξοες πολιτικές συνθήκες, άρχισε πάλι να φουντώνει με την ίδρυση αρκετών αξιόλογων μουσικών σχημάτων, όπως οι “Socrates Drank the Conium”, οι “Εξαδάκτυλος”, οι “Πελόμα Μποκιού”, οι “Poll”, οι “Νοστράδαμος” και άλλοι. Σημειώθηκαν επίσης και μοναχικές πορείες καλλιτεχνών όπως ο Σαββόπουλος και οΣιδηρόπουλος, ενώ παράλληλα, στην Ευρώπη καταξιώνονται οι “Aphrodite ‘s Child”. Στη Γαλλία μάλιστα, ένα δημοψήφισμα μουσικού περιοδικού, τους έφερε στη δεύτερη θέση μετά από τους Beatles.
Ο Έφηβος, είχε μπει σε ένα μονοπάτι και ένοιωθε ότι όπου να ‘ναι, θα έβρισκε το δρόμο. Ένοιωθε ότι ο δρόμος δεν ήταν μακριά, αλλά κάποιες φορές έχανε το έδαφος κάτω από τα πόδια του.
Όλα αυτά κόπηκαν απότομα με την μεταπολίτευση (1974), που έφερε θεαματικές αλλαγές σε μουσικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Το κοινό διψασμένο για το πολιτικό τραγούδι που ήταν απαγορευμένο και εξορισμένο από τη χούντα, άρχισε να το καταναλώνει με μία απληστία δικαιολογημένη. Και φυσικά, οι δισκογραφικές εταιρίες εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο αυτή την κατάσταση που δημιουργήθηκε.
Το φεστιβάλ στο Monterey και το τριήμερο φεστιβάλ του Woodstockσηματοδότησαν καινούργιες σκέψεις και θεωρίες. Οι ταινίες “Ζαμπρίσκι Πόϊντ”, “Ξένοιαστος Καβαλάρης” & “Φράουλες και Αίμα”, συνέδεσαν το rock με την εξέγερση της νεολαίας. Γιατί, αν η νεολαία στην Αμερική είχε ξεσηκωθεί ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, εδώ η νεολαία αντιδρούσε με όποιο τρόπο στο χουντικό καθεστώς. Το παντελόνι “καμπάνα”, οι φαβορίτες και τα μακριά μαλλιά που άρχισαν να φτάνουν μέχρι τον ώμο, το τζην και τα πολύχρωμα πουκάμισα, αποτελούσαν στίγμα αμφισβήτησης. Οι αποβολές από το σχολείο καραδοκούσαν και ο Έφηβος, ήταν καθημερινός επισκέπτης των αστυνομικών τμημάτων για το ξήλωμα της καμπάνας και το ψαλίδισμα των μαλλιών.
Στο μεταξύ, το ενδιαφέρον για τα μουσικά σύνολα του ’60, είχε κοπάσει. Ήταν μία περίοδος συντονισμού –θα έλεγα- στις νέες μουσικές επιταγές και η rock σκηνή, παρά τις αντίξοες πολιτικές συνθήκες, άρχισε πάλι να φουντώνει με την ίδρυση αρκετών αξιόλογων μουσικών σχημάτων, όπως οι “Socrates Drank the Conium”, οι “Εξαδάκτυλος”, οι “Πελόμα Μποκιού”, οι “Poll”, οι “Νοστράδαμος” και άλλοι. Σημειώθηκαν επίσης και μοναχικές πορείες καλλιτεχνών όπως ο Σαββόπουλος και οΣιδηρόπουλος, ενώ παράλληλα, στην Ευρώπη καταξιώνονται οι “Aphrodite ‘s Child”. Στη Γαλλία μάλιστα, ένα δημοψήφισμα μουσικού περιοδικού, τους έφερε στη δεύτερη θέση μετά από τους Beatles.
Ο Έφηβος, είχε μπει σε ένα μονοπάτι και ένοιωθε ότι όπου να ‘ναι, θα έβρισκε το δρόμο. Ένοιωθε ότι ο δρόμος δεν ήταν μακριά, αλλά κάποιες φορές έχανε το έδαφος κάτω από τα πόδια του.
Όλα αυτά κόπηκαν απότομα με την μεταπολίτευση (1974), που έφερε θεαματικές αλλαγές σε μουσικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Το κοινό διψασμένο για το πολιτικό τραγούδι που ήταν απαγορευμένο και εξορισμένο από τη χούντα, άρχισε να το καταναλώνει με μία απληστία δικαιολογημένη. Και φυσικά, οι δισκογραφικές εταιρίες εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο αυτή την κατάσταση που δημιουργήθηκε.
Έτσι πήγαινε το πράγμα, με τη rock μουσική σκηνή στην Ελλάδα να βρίσκεται σε χειμερία νάρκη, μέχρι το 1976 που απετέλεσε για το χώρο, μία δισκογραφική όαση. Κυκλοφόρησε το προσωπικό άλμπουμ του Πουλικάκου “Μεταφοραί-Εκδρομαί ο Μήτσος”, το αριστουργηματικό αλλά αγνοημένο άλμπουμ του Ηρακλή Τριανταφυλλίδη“Σ’ άλλους Κόσμους” και το πιο ώριμο άλμπουμ των Socrates (Τουρκογιώργης-Σπάθας) “Phos”, ηχογραφημένο στο Λονδίνο με τη συνεργασία του Βαγγέλη Παπαθανασίου.
Παράλληλα, είναι τα χρόνια που στην Αγγλία εμφανίζεται το κίνημα των "Punks", το οποίο στη χώρα μας εμφανίστηκε πολύ μεταγενέστερα και μόνο σαν άρωμα, κάτι σαν μια underground μόδα.
Προς τα τέλη της δεκαετίας (1978), τα πράγματα έγιναν πιο αισιόδοξα. Ο ενθουσιασμός για το πολιτικό τραγούδι είχε κοπάσει και ο Γιάννης Πετρίδηςσυνέχιζε τις υποδειγματικές ".ραδιοφωνικές εκπομπές που είχε αρχίσει τρία περίπου χρόνια πριν, ενώ ταυτόχρονα κυκλοφόρησαν δύο έγκυρα μουσικά έντυπα (“Μουσική”, “Ποπ & Ροκ”), που ενίσχυσαν τη rock σκηνή, ενώ ήδη έκλεινε πέντε χρόνια κυκλοφορίας το "Ηχος & Hi-Fi
Δεν ξέρω ποιος ακόμη θυμάται έναν ερασιτέχνη στα Fm, τον Γιάννη από το Περιστέρι αν δεν κάνω λάθος, (που έκλεινε κάτι 12ωρα συνεχόμενα προσπαθώντας να μην τον εντοπίσουν αφού εκτός της κρατικής ραδιοφωνίας όλοι οι άλλοι ήταν παράνομοι), σαν Α68, με πολύ καθαρό για την εποχή ήχο και με μουσικά ακούσματα πολύ προχωρημένα, όπως Novalis, Eloy, Tuxedo Moon, Residents, Brian Eno και άλλα.
Επίσης, δύο άλλα πολύ σημαντικά γεγονότα (1979), που αφύπνισαν και αναζωπύρωσαν την Ελληνική Σκηνή και έβαλαν τον Έφηβο με τα τσαρούχια στην επόμενη δεκαετία, ήταν η έκδοση του “Μουσικού Εξπρές” και η κυκλοφορία του συγκλονιστικού “Φλου”, από τον Παύλο Σιδηρόπουλο και τους “Σπυριδούλα”.
ΤΑ CLUBS Μη φανταστείτε ότι η βραδινή έξοδος ήταν όπως σήμερα. Καμία σχέση. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία είχαν την τύχη και την πολυτέλεια να βγαίνουν και να απολαμβάνουν τα συγκροτήματα στα clubs που έπαιζαν. Τα πιτσιρίκια, έπρεπε να περιμένουν κάποιο Κυριακάτικο πρωινό (γιατί γίνονταν και τέτοια), ή καμιά συναυλία.
- Οι συναυλίες στην Αθήνα γίνονταν στους κινηματογράφους “Ορφέας” στην Σταδίου, “Πιγκάλ” & “Αννα Μαρία” στην Πατησίων (μετέπειτα “Ράδιο Σίτυ”) και στο “Παλλάς” της οδού Βουκουρεστίου.
- Οι συναυλίες στην Αθήνα γίνονταν στους κινηματογράφους “Ορφέας” στην Σταδίου, “Πιγκάλ” & “Αννα Μαρία” στην Πατησίων (μετέπειτα “Ράδιο Σίτυ”) και στο “Παλλάς” της οδού Βουκουρεστίου.
- Η Θεσσαλονίκη είχε το προνόμιο να διαθέτει για τις συναυλίες ένα "Παλαί Ντε Σπορ", αλλά και το "Θέατρο των Μακεδονικών Σπουδών".
- Τα clubs της Αθήνας ήταν η “Κουίντα” στη Φωκίωνος Νέγρη, το “Ιγγλού” στην Δροσοπούλου, τα παραλιακά “On the Rocks” & “Stork”, το “Hobby” στην Πλατεία Αμερικής, το “Whisky A Go Go” στην Μαυροματαίων και το “Vip’s” στην Κεφαλληνίας, για να αναφέρω μερικά. Η Κυψέλη δηλαδή ήταν η καρδιά της Αθήνας.
- Στη δεκαετία του ’70, ο πιο σημαντικός χώρος, ήταν αναμφίβολα το “Κύτταρο” στην Ηπείρου. Πολύ σημαντικά όμως υπήρξαν το “Ροντέο” και το “Ελατήριο” που ήταν και τα δύο στην οδό Χέϋδεν, ενώ το “Hobby” συνήθως φιλοξενούσε τους Πελόμα Μποκιού. Προς τα τέλη της δεκαετίας εμφανίζονται ο "Αρης" στην Πλάκα και το "Problem" στην Πλ. Αμερικής.
- Στη Θεσσαλονίκη όλα τα clubs ήταν παρατεταγμένα στην παραλία της Νέας Κρήνης. Μεταξύ άλλων, το “Pussycat”, το “Arigato” και το “Χαβάη”.
- Τα clubs της Αθήνας ήταν η “Κουίντα” στη Φωκίωνος Νέγρη, το “Ιγγλού” στην Δροσοπούλου, τα παραλιακά “On the Rocks” & “Stork”, το “Hobby” στην Πλατεία Αμερικής, το “Whisky A Go Go” στην Μαυροματαίων και το “Vip’s” στην Κεφαλληνίας, για να αναφέρω μερικά. Η Κυψέλη δηλαδή ήταν η καρδιά της Αθήνας.
- Στη δεκαετία του ’70, ο πιο σημαντικός χώρος, ήταν αναμφίβολα το “Κύτταρο” στην Ηπείρου. Πολύ σημαντικά όμως υπήρξαν το “Ροντέο” και το “Ελατήριο” που ήταν και τα δύο στην οδό Χέϋδεν, ενώ το “Hobby” συνήθως φιλοξενούσε τους Πελόμα Μποκιού. Προς τα τέλη της δεκαετίας εμφανίζονται ο "Αρης" στην Πλάκα και το "Problem" στην Πλ. Αμερικής.
- Στη Θεσσαλονίκη όλα τα clubs ήταν παρατεταγμένα στην παραλία της Νέας Κρήνης. Μεταξύ άλλων, το “Pussycat”, το “Arigato” και το “Χαβάη”.
Εκτός τα συγκροτήματα και τους καλλιτέχνες που αναφέραμε ήδη, στην δεκαετία του '70, αφησαν το στίγμα τους και οι παρακάτω:
ΑΓΑΠΑΝΘΟΣ, SPHINX, ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΕΙ, ΛΗΤΗΣ & ΙΖΟΛΔΗ, Ν. ΑΣΙΜΟΣ,ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΙΑ, ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΝΗΣΙΣ, VAVOURA BAND, SOCRATES, Ν. ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ, Ν.ΡΟΥΣΣΟΣ, Δ. ΓΛΕΖΟΥ, Δ. ΤΑΜΠΟΣΗΣ, Β. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, Θ. ΓΚΑΪΦΥΛΙΑΣ, ΑΡΙΑΔΝΗMC KINNON, Γ. ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΔΗΣ, Σ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ.
Αξίζει ακόμη να αναφέρουμε και τους ανθρώπους των "παρασκηνίων", πίσω από τα φώτα δηλαδή: Στέλιος Ελληνιάδης, Λευτέρης Κογκαλίδης, Νίκος Μαστοράκης, Θόδωρος Σαράντης, Τάσος Ψαλτάκης...
Κάπως έτσι βρήκε λοιπόν η δεκαετία αυτή το Έφηβο πλέον Μωρό. Θα λέγαμε ότι παρ’ όλες τις αντιξοότητες, κατάφερε επιτέλους να πατήσει στα πόδια του και αυτό το βεβαίωναν οι παραγωγές εκατοντάδων δίσκων και οι πολύ σημαντικοί δημιουργοί που φάνηκαν στο χώρο. Δεν υπήρχε κενό ούτε αδράνεια. Δεν υπήρχε ούτε δυσπραγία στις παραγωγές. Δεν ήταν ποσοτικές θα πει κάποιος. Λίγες ήταν.
Ναι, αλλά δίσκοι όπως οι: “Μπάλλος”, “Ζωντανοί στο Κύτταρο”, “Ανθρωπε”, “666”, “Πελόμα Μποκιού”, “Απέραντα Χωράφια”, “On The Wings”, “Ακρίτας”, “Phos”, “Μεταφοραί–Εκδρομαί ο Μήτσος”, “Σ’ άλλους Κόσμους”, “Φλου”, ισορροπούσαν το κενό και μόνο θετικά στοιχεία προσέφεραν στο χώρο, αφού βοήθησαν τον Έφηβονα ανδρωθεί για να αντιμετωπίσει την καινούργια δεκαετία που ήδη του χτύπαγε την πόρτα. Την δεκαετία του ’80.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου